Ουράντια βιβλίο
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ
ΕΓΓΡΑΦΟ 58. Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΤΙΑ
Abschnitte
ΕΓΓΡΑΦΟ 58. Η ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΤΙΑ
58:0.1 (664.1) Σ’ ολόκληρη τη Σατάνια υπάρχουν εξήντα ένας, μόνο, κόσμοι παρόμοιοι με την Ουράντια, πλανήτες που τροποποιούνται για να εγκατασταθεί η ζωή. Η πλειονότητα των κατοικημένων κόσμων οικούνται σύμφωνα με παγιωμένες τεχνικές. Σε τέτοιες σφαίρες ελάχιστη παρέκκλιση επιτρέπεται στους Φορείς της Ζωής, πάνω στα πρότυπά τους για την εμφύτευση της ζωής. Ωστόσο, ένας περίπου κόσμος στους δέκα, ορίζεται ως δεκαδικός πλανήτης και ανατίθεται στην ειδική καταγραφή των Φορέων της Ζωής. Και σε τέτοιους πλανήτες, μας επιτρέπεται να αναλαμβάνουμε ορισμένα πειράματα ζωής, σε μία προσπάθεια να τροποποιήσουμε, ή να βελτιώσουμε, κατά το δυνατόν, τους συνήθεις τύπους των ζωντανών υπάρξεων.
1. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
58:1.1 (664.2) 600,000,000 χρόνια πριν η επιτροπή των Φορέων της Ζωής που εστάλη από την τζερουζέμ, έφθασε στην Ουράντια και άρχισε τη μελέτη των φυσικών συνθηκών πριν το ξεκίνημα της ζωής στον κόσμο υπ’ αριθμόν 606 του συστήματος της Σατάνια. Αυτή επρόκειτο να γίνει η εξακοσιοστή έκτη εμπειρία μας με την έναρξη των προτύπων ζωής του Νέβαδον στη Σατάνια και η εξηκοστή ευκαιρία μας να πραγματοποιήσουμε αλλαγές και να καθιερώσουμε τροποποιήσεις στα βασικά και συνηθισμένα πρότυπα ζωής του τοπικού σύμπαντος.
58:1.2 (664.3) Πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι Φορείς της Ζωής δεν μπορούν να εγκαινιάσουν τη ζωή, μέχρις ότου μία σφαίρα είναι ώριμη για την έναρξη του κύκλου εξέλιξης. Ούτε μπορούμε να παράσχουμε μια ταχύτερη εξέλιξη της ζωής από όση μπορεί να υποστηριχθεί και να φιλοξενηθεί βάσει της φυσικής προόδου του πλανήτη.
58:1.3 (664.4) Οι Φορείς της Ζωής στη Σατάνια είχαν ετοιμάσει ένα πρότυπο ζωής βασισμένο στο χλωριούχο νάτριο. Γι’ αυτό δεν μπορούσαν να γίνουν βήματα προς την κατεύθυνση της εμφύτευσής του, μέχρις ότου τα νερά των ωκεανών έγιναν αρκετά αρμυρά. Ο τύπος του πρωτοπλάσματος της Ουράντια μπορεί να λειτουργήσει μόνο σε ένα κατάλληλο διάλυμα αλάτων. Το σύνολο της προηγούμενης ζωής – φυτικής και ζωικής – εξελίχθηκε σε περιβάλλον διαλυμάτων άλατος. Ακόμη και τα πλέον οργανωμένα ζώα της ξηράς δεν θα μπορούσαν να εξακολουθήσουν να ζουν εάν το ίδιο αυτό βασικό διάλυμα αλάτων δεν κυκλοφορούσε στα σώματά τους, μέσα στο αίμα τους, που ελεύθερα λούζει, που κυριολεκτικά πλημμυρίζει κάθε μικροσκοπικό ζωντανό κύτταρο α’ αυτή την «αλμυρή θάλασσα.»
58:1.4 (664.5) Οι πρωτόγονοι προπάτορές σας κυκλοφορούσαν ελεύθερα στον αλμυρό ωκεανό. Σήμερα, το ίδιο, σαν του ωκεανού, διάλυμα κυκλοφορεί ελεύθερα μέσα στα σώματά σας, λούζοντας κάθε κύτταρο ξεχωριστά μ’ ένα χημικό υγρό, καθ’ όλα τα βασικά συγκρίσιμο με το αλμυρό νερό, το οποίο διήγειρε τις αρχικές πρωτοπλασματικές αντιδράσεις των πρώτων ζώντων κυττάρων ώστε να λειτουργήσουν στον πλανήτη.
58:1.5 (664.6) Καθώς αρχίζει, όμως, αυτή η εποχή, η Ουράντια με κάθε τρόπο εξελίσσεται προς μία κατάσταση ευμενή για τη συντήρηση των αρχικών μορφών της θαλάσσιας ζωής. Αργά αλλά σταθερά, οι φυσικές εξελίξεις στην γη, καθώς και σε όμορες περιοχές του διαστήματος προετοιμάζουν το έδαφος για τα ης μετέπειτα προσπάθειες να εγκατασταθούν τέτοιες μορφές ζωής, όπως αυτές για τις οποίες είχαμε αποφασίσει ότι θα προσαρμόζονταν καλύτερα στο εξελισσόμενο φυσικό περιβάλλον – τόσο το γήινο, όσο και το διαστημικό.
58:1.6 (665.1) Εν συνεχεία, η επιτροπή των Φορέων της Ζωής της Σατάνια επέστρεψε στην Τζερουζέμ, προτιμώντας να περιμένει την περαιτέρω διάσπαση της μάζας της ηπειρωτικής ξηράς, η οποία θα παρείχε ακόμη περισσότερες εσωτερικές θάλασσες και προφυλαγμένους κόλπους, πριν αρχίσει, ουσιαστικά, η εμφύτευση της ζωής.
58:1.7 (665.2) Σ’ έναν πλανήτη όπου η ζωή έχει θαλάσσια προέλευση, οι ιδανικές συνθήκες για την εμφύτευση της ζωής διασφαλίζονται από ένα μεγάλο αριθμό εσωτερικών θαλασσών, από μία εκτεταμένη σειρά ακτών με αβαθή νερά και προφυλαγμένους κόλπους. Και μία τέτοια, ακριβώς, κατανομή των νερών της γης εξελίχθηκε ραγδαία. Οι αρχαίες αυτές εσωτερικές θάλασσες σπάνια είχαν βάθος μεγαλύτερο από δέκα έξι, ή είκοσι μέτρα και το ηλιακό φως μπορεί να διαπεράσει το νερό της θάλασσας σε μεγαλύτερο των είκοσι μέτρων βάθος.
58:1.8 (665.3) Και ήταν από τέτοιες ακτές, με κλίμα εύκρατο και σταθερό μιας μεταγενέστερης εποχής, που η πρωτόγονη φυτική ζωή βρήκε το δρόμο της στην ξηρά. Εκεί, οι μεγάλες ποσότητες του άνθρακα στην ατμόσφαιρα έδωσαν στις καινούργιες ποικιλίες της ξηράς την δυνατότητα να ζήσουν, να παρουσιάσουν μια γοργή και πλούσια ανάπτυξη. Αν και η ατμόσφαιρα αυτή ήταν τότε ιδανική για την ανάπτυξη των φυτών, περιείχε τόσο μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, που κανένα ζώο, πολύ λιγότερο ο άνθρωπος, δεν θα μπορούσε να ζήσει στην επιφάνεια της γης.
2. Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΤΙΑ
58:2.1 (665.4) Η πλανητική ατμόσφαιρα φιλτράρει ως τη γη περίπου το ένα δις-δισεκατομμυριοστό της συνολικής εκπομπής του ηλιακού φωτός. Αν το φως που πέφτει στη Βόρεια Αμερική αποτιμάτο προς δύο σεντς ανά κιλοβατώρα, ο ετήσιος λογαριασμός για το φως θα ανερχόταν σε 800 τετράκις εκατομμύρια δολάρια την ημέρα. Και πρέπει να θυμάστε ότι δέχεστε από τον ήλιο όλες τις άλλες μορφές ενέργειας – το φως δεν είναι η μοναδική ηλιακή συμμετοχή που φθάνει την ατμόσφαιρά σας. Άπειρη ηλιακή ενέργεια εισρέει στην Ουράντια, περιλαμβάνοντας κύματα με μήκος που εκτείνεται πάνω, αλλά και κάτω από το φάσμα αναγνώρισης της ανθρώπινης όρασης.
58:2.2 (665.5) Η ατμόσφαιρα της γης κάθε άλλο παρά αδιαφανής είναι, για το μεγαλύτερο μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας, στο ακραίο υπεριώδες μέρος του φάσματος. Τα περισσότερα από αυτά τα μικρού μήκους κύματα απορροφώνται από ένα στρώμα όζοντος, το οποίο καλύπτει ένα επίπεδο περίπου δέκα έξι χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της γης και το οποίο εκτείνεται προς το διάστημα για άλλα δέκα έξι χιλιόμετρα. Το όζον που διαπερνά την περιοχή αυτή, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια της γης, σχηματίζει ένα στρώμα πάχους είκοσι πέντε μόνο χιλιοστών. Παρ’ όλ’ αυτά, αυτή η σχετικά μικρή και φαινομενικά ασήμαντη ποσότητα του όζοντος, προστατεύει τους κατοίκους της Ουράντια από το πλεόνασμα αυτών των επικίνδυνων και καταστροφικών υπεριωδών ακτινοβολιών, οι οποίες υπάρχουν στο φως του ήλιου. Αν, όμως, το στρώμα αυτό του όζοντος ήταν ελάχιστα παχύτερο, θα εστερείστο τις εξαιρετικά σημαντικές και απαραίτητες για την υγεία υπεριώδεις ακτίνες, οι οποίες τώρα φθάνουν στην επιφάνεια της γης και από τις οποίες προέρχεται μία από τις πλέον βασικές βιταμίνες σας.
58:2.3 (665.6) Και, παρ’ όλ’ αυτά, κάποιοι από τους λιγότερο ευφάνταστους θνητούς οπαδούς του μηχανικισμού επιμένουν να θεωρούν την υλική δημιουργία και την ανθρώπινη εξέλιξη ως τυχαίο γεγονός. Οι μεσοδιάστατοι της Ουράντια έχουν συγκεντρώσει περισσότερα από πενήντα χιλιάδες περιστατικά σχετικά με τη φυσική και τη χημεία, τα οποία θεωρούν ότι είναι ασύμβατα με τους νόμους των συμπτώσεων και πάνω σ’ αυτό αγωνίζονται καταφανώς να αποδείξουν την παρουσία ευφυούς σκοπού στην υλική δημιουργία. Και όλ’ αυτά, χωρίς να λαμβάνεται υπ΄ όψιν ο κατάλογός τους με περισσότερες από εκατό χιλιάδες διαπιστώσεις, πέραν του χώρου της φυσικής και της χημείας, οι οποίες, υποστηρίζουν, αποδεικνύουν την παρουσία της ευφυΐας στο σχεδιασμό, τη δημιουργία και τη συντήρηση του υλικού κόσμου.
58:2.4 (666.1) Ο ήλιος σας ξεχύνει μια πραγματική πλημμύρα φονικών ακτίνων και η ευχάριστη ζωή σας οφείλεται στη «γενναία» επίδραση περισσότερων από δύο, φαινομενικά τυχαίων, προστατευτικών λειτουργιών, παρόμοιων με τη δράση του μοναδικού αυτού στρώματος του όζοντος.
58:2.5 (666.2) Αν δεν υπήρχε η τα κατώτερα «καλυπτική» επίδραση της ατμόσφαιρας τη νύχτα, η θερμότητα θα χανόταν εξ αιτίας της ακτινοβολίας τόσο ραγδαία, ώστε η ζωή θα ήταν αδύνατο να διατηρηθεί, εκτός εάν παρείχετο τεχνητά.
58:2.6 (666.3) Τα κατώτερα οκτώ, ή δέκα χιλιόμετρα της γήινης ατμόσφαιρας αποτελούν την τροπόσφαιρα. Αυτή είναι η περιοχή των ανέμων και των αέριων ρευμάτων, τα οποία προκαλούν τα καιρικά φαινόμενα. Πάνω από την περιοχή αυτή βρίσκεται η εσωτερική ιονόσφαιρα και αμέσως από πάνω βρίσκεται η στρατόσφαιρα. Ανερχόμενη από την επιφάνεια της γης, η θερμοκρασία πέφτει σταθερά για δέκα, ή δέκα τρία χιλιόμετρα, ύψος στο οποίο φθάνει περίπου τους 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Η θερμοκρασία εκεί κυμαίνεται από 35 έως 40 βαθμούς υπό το μηδέν. Παραμένει αμετάβλητη για άλλα εξήντα πέντε χιλιομέτρων. Αυτή η περιοχή της σταθερής θερμοκρασίας είναι η στρατόσφαιρα. Σ’ ένα ύψος εβδομήντα, ή ογδόντα χιλιομέτρων η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει και η αύξηση αυτή συνεχίζεται μέχρις ότου, στο ύψος όπου εμφανίζεται το σέλας, επιτυγχάνεται μία θερμοκρασία 650 βαθμών και είναι αυτή ακριβώς η έντονη θερμότητα εκείνη που ιονίζει το οξυγόνο. Η θερμοκρασία, όμως, σε μία τόσο αραιή ατμόσφαιρα δεν συγκρίνεται με την θερμότητα όπως υπολογίζεται στην επιφάνεια της γης. Έχετε κατά νου ότι το ήμισυ του συνόλου της ατμόσφαιράς σας βρίσκεται στα πέντε πρώτα χιλιόμετρα. Το ύψος της γήινης ατμόσφαιρας υποδηλώνεται από τις ανώτερες εκλάμψεις του σέλαος – περίπου εξακόσια σαράντα χιλιόμετρα.
58:2.7 (666.4) Τα φαινόμενα του σέλαος έχουν άμεση σχέση με τις ηλιακές κηλίδες, τους ηλιακούς εκείνους κυκλώνες που περιστρέφονται προς αντίθετες κατευθύνσεις πάνω και κάτω από τον ισημερινό του ήλιου, ακριβώς όπως γίνεται με τους γήινους τροπικούς τυφώνες. Τέτοιες ατμοσφαιρικές διαταραχές περιστρέφονται προς αντίθετες κατευθύνσεις, όταν γίνονται πάνω, ή κάτω από τον ισημερινό.
58:2.8 (666.5) Η δύναμη των ηλιακών κηλίδων να μεταβάλλουν τις συχνότητες του φωτός αποδεικνύει ότι τα κέντρα των ηλιακών αυτών καταιγίδων λειτουργούν ως πελώριοι μαγνήτες. Τέτοια μαγνητικά πεδία μπορούν να εκσφενδονίσουν φορτισμένα σωματίδια από τους κρατήρες των ηλιακών κηλίδων μέσω του διαστήματος προς την εξωτερική ατμόσφαιρα της γης, όπου η ιονίζουσα επίδρασή τους δημιουργεί τις φαντασμαγορικές αυτές εκδηλώσεις του σέλαος. Για το λόγο αυτό, έχετε τα μεγαλύτερα φαινόμενα σέλαος όταν οι ηλιακές κηλίδες είναι στο αποκορύφωμά τους – ή αμέσως μετά – στιγμή κατά την οποία οι κηλίδες βρίσκονται, γενικότερα, τοποθετημένες στον ισημερινό.
58:2.9 (666.6) Ακόμη και η βελόνα της πυξίδας αντιδρά στην ηλιακή επίδραση, αφού στρέφεται ελαφρά προς την ανατολή, καθώς ο ήλιος ανατέλλει και ελαφρά προς τη δύση, όταν ο ήλιος κοντεύει να βασιλέψει. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, κατά τη διάρκεια του αποκορυφώματος, όμως, των κύκλων των ηλιακών κηλίδων, η μεταβολή αυτή της πυξίδας είναι δυο φορές μεγαλύτερη. Αυτές οι ημερήσιες αποκλίσεις της πυξίδας είναι η αντίδραση στον αυξημένο ιονισμό της ανώτερης ατμόσφαιρας, ο οποίος δημιουργείται από τον ήλιο.
58:2.10 (666.7) Είναι η παρουσία δύο διαφορετικών επιπέδων ηλεκτρισμένων περιοχών μεταφοράς στην υπερ-στρατόσφαιρα που λαμβάνεται υπ΄ όψιν για την μετάδοση, σε μεγάλες αποστάσεις, των ραδιοφωνικών σας εκπομπών σε μακρά και βραχέα κύματα. Οι εκπομπές σας διαταράσσονται ορισμένες φορές από τρομακτικές καταιγίδες που κατά καιρούς λυσσομανούν στο χώρο αυτής της εξωτερικής ιονόσφαιρας.
3. ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
58:3.1 (666.8) Κατά τους αρχικούς χρόνους της υλοποίησης του σύμπαντος, οι χώροι του διαστήματος ήταν διάσπαρτοι με πελώρια νέφη υδρογόνου, τέτοιες ακριβώς δέσμες αστρονομικής σκόνης, όπως αυτές που χαρακτηρίζουν τώρα πολλές περιοχές σ’ ολόκληρο το απομακρυσμένο διάστημα. Μεγάλο μέρος της οργανωμένης ύλης, το οποίο οι φλεγόμενοι ήλιοι διέλυσαν και διασκόρπισαν ως ακτινοβολούσα ενέργεια, δημιουργήθηκε αρχικά σ’ αυτά τα πρώιμα εμφανιζόμενα νέφη του υδρογόνου στο διάστημα. Υπό ορισμένες, ασυνήθιστες συνθήκες λαμβάνει χώρα, επίσης, ατομική διάσπαση στον πυρήνα των μεγαλύτερων μαζών του υδρογόνου. Και όλα αυτά τα φαινόμενα της συγκρότησης και της διάλυσης του ατόμου, όπως στα υπερθερμασμένα νεφελώματα, ακολουθούνται από την εμφάνιση παλιρροϊκών πλημμυρίδων βραχέων διαστημικών ακτίνων εκπεμπόμενης ενέργειας. Συνοδεύοντας τις διαφορετικές αυτές ακτινοβολίες, υπάρχει ένας σχηματισμός διαστημικής ενέργειας άγνωστης στην Ουράντια.
58:3.2 (667.1) Αυτή η μικρού μήκους ενεργειακή φόρτιση του διαστήματος στο σύμπαν είναι τετρακόσιες φορές μεγαλύτερη από όλες τις άλλες μορφές ακτινοβολούσας ενέργειας, η οποία υπάρχει τους χώρους του οργανωμένου διαστήματος. Η έκλυση των μικρού μήκους διαστημικών ακτίνων, είτε προέρχεται από φλεγόμενα νεφελώματα, είτε από έντονα ηλεκτρικά πεδία, είτε από το εξώτερο διάστημα, είτε από τα πελώρια νέφη σκόνης υδρογόνου, τροποποιείται ως προς την ποιότητα και την ποσότητα από διακυμάνσεις και αιφνίδιες μεταβολές της έντασης της θερμοκρασίας, της βαρύτητας και των ηλεκτρονικών πιέσεων.
58:3.3 (667.2) Τα επακόλουθα αυτά στη γένεση των διαστημικών ακτίνων καθορίζονται από πολλά κοσμικά περιστατικά, καθώς επίσης και από τις τροχιές της κυκλοφορούσας ύλης, οι οποίες ποικίλουν από τροποποιημένους κύκλους έως εκτεταμένες ελλείψεις. Οι φυσικές συνθήκες μπορεί επίσης να μεταβληθούν σε μεγάλο βαθμό, επειδή η περιστροφή των ηλεκτρονίων βρίσκεται, ορισμένες φορές, προς την αντίθετη κατεύθυνση εκείνης την οποία ακολουθεί η περισσότερο ογκώδης ύλη, έστω και αν βρίσκεται στην ίδια φυσική ζώνη.
58:3.4 (667.3) Τα πελώρια νέφη υδρογόνου είναι πραγματικά κοσμικά χημικά εργαστήρια, που περικλείουν όλες τις φάσεις της εξελισσόμενης ενέργειας και της μεταμορφούμενης της ύλης. Μεγάλες ενεργειακές δραστηριοποιήσεις λαμβάνουν, επίσης, χώρα στα οριακά αέρια των μεγάλων δυαδικών αστέρων τα οποία τόσο συχνά επικαλύπτονται και εξ αυτού αναμειγνύονται σε μεγάλο βαθμό. Καμία, όμως, από τις τρομακτικέ αυτές και εκτεταμένες ενεργειακές δραστηριότητες του διαστήματος δεν ασκεί την παραμικρή επίδραση επί των φαινομένων της οργανωμένης ζωής – του πρωτοπλασματικού σπέρματος όλων των ζώντων πλασμάτων και υπάρξεων. Οι ενεργειακέ αυτές συνθήκες του διαστήματος είναι κατάλληλες για το βασικό περιβάλλον της εγκατάστασης της ζωής, αλλά δεν επιδρούν στην μετέπειτα τροποποίηση των κληρονομούμενων παραγόντων του πρωτοπλασματικού σπέρματος, όπως ορισμένες μεγαλύτερου κύματος ακτίνες εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εμφυτευμένη ζωή των Φορέων της Ζωής είναι απολύτως ανθεκτική έναντι όλης αυτής της εκπληκτικής πλημμυρίδας των βραχέων διαστημικών ακτίνων της συμπαντικής ενέργειας.
58:3.5 (667.4) Όλες αυτές οι βασικές κοσμικές συνθήκες έπρεπε να εξελιχθούν ευνοϊκά πριν οι Φορείς της Ζωής αρχίσουν ουσιαστικά την εγκατάσταση της ζωής στην Ουράντια.
4. Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
58:4.1 (667.5) Το ότι αποκαλούμεθα Φορείς της Ζωής δεν πρέπει να σας συγχύζει. Μπορούμε και πράγματι μεταφέρουμε τη ζωή στους πλανήτες, αλλά δεν φέραμε εμείς τη ζωή στην Ουράντια. Η ζωή της Ουράντια είναι μοναδική, αυθεντική, μαζί με τον πλανήτη. Η σφαίρα αυτή είναι ένας κόσμος τροποποιημένος για τη ζωή. Το σύνολο της ζωής που εμφανίσθηκε σ’ αυτόν πήρε μορφή από εμάς, εδώ, πάνω στον πλανήτη. Και δεν υπάρχει άλλος κόσμος, σ’ ολόκληρη τη Σατάνια, Ούτε καν σ’ ολόκληρο τον Νέβαδον όπου να υπάρχει ζωή, ακριβώς όπως αυτή της Ουράντια.
58:4.2 (667.6) 550,000,000 χρόνια πριν το σώμα των Φορέων της Ζωής επέστρεψε στην Ουράντια. Σε συνεργασία με πνευματικές επιρροές και υπεράνω του φυσικού δυνάμεις οργανώσαμε και εγκαινιάσαμε τα αρχικά ζωικά πρότυπα του κόσμου τούτου και τα εμφυτεύσαμε στα φιλόξενα νερά του κόσμου. Το σύνολο της ζωής του πλανήτη (πέραν των εξωπλανητικών προσωπικοτήτων), από την εποχή ακόμη του Καλιγκάστια, του Πλανητικού Πρίγκιπα, προήλθε από τις τρεις αυθεντικές, ταυτόσημες και ταυτόχρονες εμφυτεύσεις μας, της θαλάσσιας ζωής. Αυτές οι τρεις εμφυτεύσεις της ζωής καθορίσθηκαν ως: η κεντρική, ή Ευρασιατική-Αφρικανική, η ανατολική, ή Αυστραλασιατική και η δυτική, η οποία περιλαμβάνει τη Γροιλανδία και τη Βόρεια και Νότια Αμερική.
58:4.3 (668.1) 500,000,000 χρόνια πριν η πρωτόγονη θαλάσσια φυτική ζωή είχε ήδη εγκατασταθεί στην Ουράντια. Η Γροιλανδία και η μάζα της αρκτικής ξηράς, μαζί με την Βόρεια και τη Νότια Αμερική, άρχιζαν τη μακρόχρονη και αργή κίνησή τους προς δυσμάς. Η Αφρική μετακινήθηκε ελαφρά προς το νότο, δημιουργώντας μία τάφρο με κατεύθυνση από τα ανατολικά προς τα δυτικά, τη λεκάνη της Μεσογείου, μεταξύ της ίδιας και της μητρικής ξηράς. Η Ανταρκτική, η Αυστραλία καθώς και η ξηρά που ορίζεται από τα νησιά του Ειρηνικού αποκόπησαν στα νότια και ανατολικά και μεταφέρθηκαν πολύ μακριά από τότε.
58:4.4 (668.2) Εμφυτεύσαμε την πρωτόγονη μορφή της θαλάσσιας ζωής στους προφυλαγμένους τροπικούς κόλπους των κεντρικών θαλασσών του, από ανατολάς προς δυσμάς, χωρίσματος της διασπούμενης μάζας της ηπειρωτικής ξηράς. Ο λόγος που κάναμε τρεις εμφυτεύσεις θαλάσσιας ζωής ήταν να διασφαλίσουμε ότι κάθε μεγάλη μάζα ξηράς θα μπορούσε να φέρει τη ζωή αυτή μαζί της, στα θερμά νερά των θαλασσών της, καθώς η ξηρά εν συνεχεία διαχωριζόταν. Διαβλέψαμε ότι στην μετέπειτα εποχή της δημιουργίας της επίγειας ζωής, μεγάλοι ωκεανοί θα διαχώριζαν αυτές τις κινούμενες μάζες της ηπειρωτικής ξηράς.
5. Η ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ
58:5.1 (668.3) Η κίνηση της ηπειρωτικής ξηράς συνεχίσθηκε. Ο πυρήνας της γης είχε γίνει συμπαγής και άκαμπτος σαν ατσάλι, δεχόμενος μία πίεση σχεδόν 10,000 τόνων ανά τετραγωνικό εκατοστό, ενώ εξ αιτίας της υπερβολικής πίεσης της βαρύτητας, ήταν και είναι ακόμη πολύ θερμός στα βάθη του. Η θερμοκρασία αυξάνει από την επιφάνεια προς τα κάτω μέχρις ότου στο κέντρο γίνεται κατά τι μικρότερη από τη θερμοκρασία της επιφάνειας του ήλιου.
58:5.2 (668.4) Τα εξωτερικά χίλια εξακόσια χιλιόμετρα της γήινης μάζας συνίστανται κυρίως σε διαφορετικά είδη βράχων. Από κάτω βρίσκονται τα πυκνότερα και βαρύτερα μεταλλικά στοιχεία. Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια των αρχικών και προ της εμφάνισης της ατμόσφαιρας εποχών, ο κόσμος ήταν σε τέτοια, σχεδόν υγρή, κατάσταση, στην λειωμένη και υπερθερμασμένη μορφή του, ώστε τα βαρύτερα μέταλλα κατακάθισαν βαθιά στο εσωτερικό. Εκείνα που βρέθηκαν κοντά στην επιφάνεια, σήμερα αντιπροσωπεύουν την έκχυση των αρχαίων ηφαιστείων, των μετέπειτα, εκτεταμένων ροών της λάβας, καθώς και τις πλέον πρόσφατες εναποθέσεις των μετεωριτών.
58:5.3 (668.5) Ο εξωτερικός φλοιός είχε πάχος περίπου εξήντα τέσσερα χιλιόμετρα. Το εξωτερικό αυτό κέλυφος υποστηριζόταν και ακουμπούσε πάνω ακριβώς σε μία λειωμένη θάλασσα από βασάλτη μεταβλητής πυκνότητας, ένα κινητό στρώμα λειωμένης λάβας που συγκρατείτο υπό υψηλή πίεση, αλλά που πάντα είχε την τάση να κυλήσει προς πάσα κατεύθυνση, εξισώνοντας την πίεση της κίνησης του πλανήτη, βοηθώντας, με τον τρόπο αυτό, στη σταθεροποίηση του γήινου φλοιού.
58:5.4 (668.6) Ακόμη και σήμερα οι ήπειροι εξακολουθούν να επιπλέουν πάνω σ’ αυτή την μη κρυσταλλοποιημένη, μαλακή θάλασσα από λειωμένο βασάλτη. Αν δεν βρισκόταν η προστατευτική αυτή προϋπόθεση, οι πλέον ισχυροί σεισμοί για κομμάτιαζαν, κυριολεκτικά, τον κόσμο. Οι σεισμοί προκαλούνται από την ολίσθηση και την κίνηση του στερεού, εξωτερικού φλοιού και όχι από τα ηφαίστεια.
58:5.5 (668.7) Τα στρώματα της λάβας στον γήινο φλοιό, όταν κρυώσουν σχηματίζουν γρανίτη. Η μέση πυκνότητα της Ουράντια είναι λίγο μεγαλύτερη από πεντέμισι φορές εκείνης του νερού. Η πυκνότητα του γρανίτη είναι μικρότερη από το τριπλάσιο της πυκνότητας του νερού. Ο πυρήνας της γής είναι δώδεκα φορές πυκνότερος από το νερό.
58:5.6 (668.8) Ο βυθός των θαλασσών είναι πυκνότερος από τις μάζες της ξηράς και αυτό είναι που κρατά τις ηπείρους πάνω από το νερό. Όταν ο θαλάσσιος βυθός εξέχει πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, βρέθηκε ότι αποτελείται από βασάλτη, μία μορφή λάβας πολύ βαρύτερη από τον γρανίτη των μαζών της ξηράς. Και πάλι, αν οι ήπειροι δεν ήταν ελαφρύτερες από τους βυθούς των ωκεανών, η βαρύτητα θα είλκυε τις παρυφές του ωκεανού μέσα στην ξηρά, τέτοια, όμως, φαινόμενα δεν παρατηρούνται.
58:5.7 (668.9) Το βάρος των ωκεανών είναι επίσης ένας παράγων που αυξάνει την πίεση στους θαλάσσιους βυθούς. Ο χαμηλότερος, αλλά συγκριτικά βαρύτερος βυθός των ωκεανών, μαζί με το βάρος του υπερκείμενου νερού, προσεγγίζουν το βάρος των υψηλότερα ευρισκόμενων αλλά κατά πολύ ελαφρύτερων μαζών της ξηράς. Όλες, ωστόσο, οι ήπειροι έχουν την τάση να μπαίνουν στον ωκεανό. Η πίεση των ηπείρων στα στρώματα των ωκεάνιων βυθών είναι περίπου 3,500 κιλά ανά τετραγωνικό εκατοστό. Δηλαδή, αυτή θα ήταν η πίεση μιας ηπειρωτικής μάζας που θα βρισκόταν πεντακόσια μέτρα πάνω από τον ωκεάνιο βυθό. Η πίεση του νερού πάνω στο βυθό του ωκεανού είναι μόνο 925, περίπου, ανά τετραγωνικό εκατοστό. Οι διαφορετικές αυτές πιέσεις τείνουν να κάνουν τις ηπείρους να γλιστρούν προς τους βυθούς των ωκεανών.
58:5.8 (669.1) Η πίεση του ωκεάνιου βυθού κατά τις, προ της εμφάνισης της ζωής εποχές, ανύψωσε μια μοναχική ηπειρωτική μάζα ξηράς σε τέτοιο ύψος, ώστε η πλευρική της πίεση έτεινε να κάνει τις ανατολικές, δυτικές και νότιες οριακές περιοχές να γλιστρήσουν προς τα κάτω, πάνω στα υποκείμενα ημικολλώδη στρώματα της λάβας, μέσα στα νερά του περιβάλλοντα Ειρηνικού Ωκεανού. Αυτό αντιστάθμισε τόσο απόλυτα την πίεση της ηπείρου, ώστε δεν δημιουργήθηκε κάποιο ευρύ ρήγμα στην ανατολική ακτή αυτής της αρχαίας Ασιατικής ηπείρου, αλλά από τότε η ανατολική ακτογραμμή αιωρείται πάνω από το βάραθρο των γειτονικών ωκεάνιων εγκάτων, απειλώντας να γλιστρήσει σ’ ένα υδάτινο μνήμα.
6. Η ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
58:6.1 (669.2) 450,000,000 χρόνια πριν έγινε η η μετάβαση από την φυτική στη ζωική μορφή ζωής. Η μεταμόρφωση αυτή έλαβε χώρα στα αβαθή νερά των προφυλαγμένων τροπικών κόλπων και λιμνών των εκτεταμένων ακτογραμμών των διαχωρισμένων ηπείρων. Και η εξέλιξη αυτή, το σύνολο της οποίας ήταν εγγενές στα αρχικά ζωικά πρότυπα, διαδραματίσθηκε σταδιακά. Υπήρξαν πολλά μεταβατικά στάδια μεταξύ των αρχικών, πρωτόγονων μορφών ζωής και των μετέπειτα σαφώς προσδιορισμένων ζωικών οργανισμών. Ακόμη και σήμερα οι μεταβατικοί ζωομύκητες εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν μπορούν να ταξινομηθούν ούτε ως φυτά, ούτε ως ζώα.
58:6.2 (669.3) Αν και η εξέλιξη της φυτικής ζωής μπορεί να ανιχνευθεί στα ζώα και, παρά το ότι έχουν βρεθεί διαβαθμισμένες σειρές φυτών και ζώων τα οποία προοδευτικά προχωρούν από τους απλούστερους προς τους πολυπλοκότερους και πλέον προηγμένους οργανισμούς, δεν θα μπορέσετε να βρείτε τέτοιους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των μεγάλων υποδιαιρέσεων του ζωικού βασιλείου, ούτε μεταξύ των ανώτερων, προ της εμφάνισης του ανθρώπου, τύπων ζώων, ή των πρώτων εκπροσώπων των ανθρώπινων φυλών. Αυτοί οι λεγόμενοι «χαμένοι κρίκοι» θα μείνουν για πάντα χαμένοι, για τον απλό λόγο ότι ουδέποτε υπήρξαν.
58:6.3 (669.4) Από την μία εποχή στην άλλη καινούργια είδη ζώων, με θεμελιώδεις διαφορές, δημιουργήθηκαν. Δεν εξελίχθηκαν ως αποτέλεσμα της σταδιακής συγκέντρωσης μικρών παραλλαγών. Εμφανίσθηκαν ως πλήρως ανεπτυγμένες και νέες κατηγορίες ζωής και εμφανίσθηκαν αιφνίδια.
58:6.4 (669.5) Η αιφνίδια εμφάνιση των νέων ειδών και των διαφοροποιημένων κατηγοριών των ζώντων οργανισμών είναι εντελώς βιολογική, αυστηρά φυσική. Δεν υπάρχει τίποτε το υπερφυσικό που να συνδέεται με τις γενετικές αυτές μεταλλάξεις.
58:6.5 (669.6) Η εμφάνιση των ζώων εξελίχθηκε όταν να νερά των ωκεανών έφθασαν στον κατάλληλο βαθμό αλμυρότητας και ήταν σχετικά απλό το να μπορέσει το αλμυρό νερό να κυκλοφορήσει στα σώματα των οργανισμών της θαλάσσιας ζωής. Όταν όμως οι ωκεανοί περιορίσθηκαν και το ποσοστό του άλατος μειώθηκε πολύ, τα ίδια αυτά ζώα ανέπτυξαν την ικανότητα να μειώνουν την αλμυρότητα των σωματικών υγρών τους, όπως ακριβώς οι οργανισμοί εκείνοι οι οποίοι έμαθαν να ζουν σε γλυκό νερό, αποκτώντας την ικανότητα να διατηρούν τη σωστή ποσότητα χλωριούχου νατρίου στα σωματικά τους υγρά, με έξυπνες τεχνικές διατήρησης του άλατος.
58:6.6 (669.7) Η μελέτη των περικλειόμενων σε βράχους απολιθωμάτων της θαλάσσιας ζωής αποκαλύπτει τις αρχικές προσπάθειες προσαρμογής των πρωτόγονων αυτών οργανισμών. Τα φυτά και τα ζώα δεν παύουν ποτέ να κάνουν αυτά τα πειράματα προσαρμογής. Ακόμη και το περιβάλλον αλλάζει και πάντα οι ζώντες οργανισμοί προσπαθούν να προσαρμοσθούν στις ατέλειωτες αυτές διακυμάνσεις.
58:6.7 (670.1) Ο φυσιολογικός εξοπλισμός και η ανατομική δομή όλων των νέων τάξεων της ζωής αποτελούν αντίδραση στη δράση των φυσικών νόμων, το συνακόλουθο, όμως, χάρισμα της διάνοιας αποτελεί την πλήρωση των συνοδών διανοητικών πνευμάτων σύμφωνα με την έμφυτη εγκεφαλική ικανότητα. Η διάνοια, ενώ δεν είναι μία φυσική εξέλιξη, εξαρτάται απόλυτα από τις ικανότητες του εγκεφάλου, η οποία παρέχεται από την καθαρά φυσική και εξελικτική ανάπτυξη.
58:6.8 (670.2) Μέσω ατέλειωτων, σχεδόν, κύκλων κατακτήσεων και απωλειών, προσαρμογών και αναπροσαρμογών, όλοι οι ζώντες οργανισμοί αιωρούνται μπρος-πίσω από εποχή σε εποχή. Εκείνοι οι οποίοι κατακτούν την κοσμική ενότητα παραμένουν, ενώ εκείνοι οι οποίοι δεν επιτυγχάνουν το στόχο αυτό, παύουν να υπάρχουν.
7. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΛΟΓΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
58:7.1 (670.3) Η πελώρια ομάδα των βραχωδών συστημάτων τα οποία συνιστούσαν τον εξωτερικό φλοιό του κόσμου κατά την εποχή της απαρχής της ζωής, ή Προτεροζωική περίοδο δεν φαίνεται πλέον σε πολλά σημεία της γήινης επιφάνειας. Και όταν παρουσιασθεί, κάτω από όλες τις συσσωρεύσεις των μετέπειτα εποχών, θα βρεθούν μόνο τα απολιθώματα των φυτών και των αρχικών, πρωτόγονων ζώων. Ορισμένοι από τους παλαιότερους αυτούς, κατακαθισμένους στο νερό, βράχους, είναι αναμεμειγμένοι με μεταγενέστερα στρώματα και ορισμένες φορές περιέχουν τα απολιθώματα μερικών αρχικών μορφών φυτικής ζωής, ενώ στα ανώτερα στρώματα είναι δυνατόν, ενίοτε, να βρεθούν μερικές από τις πλέον πρωτόγονες μορφές των πρώτων θαλάσσιων-ζωικών οργανισμών. Σε πολλές περιοχές, τα στρωματοποιημένα αυτά επίπεδα των βράχων, όπου υπάρχουν τα απολιθώματα της πρώιμης θαλάσσιας ζωής, φυτικής αλλά και ζωικής, μπορεί να βρεθούν ακριβώς πάνω από τα παλαιότερα, αδιαφοροποίητα πετρώματα.
58:7.2 (670.4) Τα απολιθώματα της περιόδου αυτής είναι άλγες, φυτά που μοιάζουν με κοράλλια, πρωτόγονα Πρωτόζωα καθώς επίσης και σπογγοειδείς μεταβατικοί οργανισμοί. Η απουσία, ωστόσο, τέτοιων απολιθωμάτων στα παλαιότερα στρώματα των βράχων, δεν αποδεικνύει κατ’ ανάγκην ότι δεν υπήρχαν κάπου αλλού ζώντα πλάσματα, την εποχή της ιζηματοποίησής τους. Η ζωή ήταν σποραδική καθ’ όλη τη διάρκεια των αρχικών αυτών εποχών και μόνο με πολύ αργό ρυθμό βρήκε το δρόμο της πάνω στην επιφάνεια της γης.
58:7.3 (670.5) Οι βράχοι της παλαιότερης εκείνης εποχής βρίσκονται πλέον στην επιφάνεια της γης, ή πολύ κοντά στην επιφάνεια, σε μεγαλύτερο μέρος από το ένα όγδοο, περίπου, της έκτασης που καταλαμβάνει τώρα η ξηρά. Το μέσο πάχος των ενδιάμεσων αυτών πετρωμάτων, των παλαιότερων στρωματοποιημένων επιπέδων των βράχων, είναι περίπου 1.6 και 2.4 χιλιόμετρα. Σε ορισμένα σημεία, τα αρχαία αυτά συστήματα βράχων έχουν πάχος έως και εξήμισι χιλιόμετρα, πολλά όμως από τα επίπεδα που αποδίδονται σ’ εκείνη την εποχή ανήκουν σε μεταγενέστερες περιόδους.
58:7.4 (670.6) Στην Βόρεια Αμερική, το αρχαίο αυτό, γεμάτο πρωτόγονα απολιθώματα στρώμα πετρωμάτων φθάνει ως την επιφάνεια στις ανατολικές, κεντρικές και βόρειες περιοχές του Καναδά. Επιπλέον υπάρχει μία διακοπτόμενη, με κατεύθυνση ανατολική-δυτική, κορυφογραμμή των βράχων αυτών, η οποία εκτείνεται από την Πενσυλβάνια και τα αρχαία Όρη Αντιρόντακ στα δυτικά και διασχίζει το Μίτσιγκαν, το Γουισκόνσιν και τη Μινεσότα. Άλλες κορυφογραμμές εκτείνονται από το Νιουφάουντλαντ ως την Αλαμπάμα και από την Αλάσκα ως το Μέξικο.
58:7.5 (670.7) Οι βράχοι της εποχής αυτής βρίσκονται εκτεθειμένοι εδώ κι’ εκεί, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αλλά για κανένα τους δεν είναι τόσο εύκολο να δοθεί ερμηνεία, όσο για εκείνους κοντά στη Λίμνη Σουπήριορ, καθώς και το Γκράντ Κάνυον του Ποταμού Κολοράντο, όπου οι γεμάτοι με πρωτόγονα απολιθώματα βράχοι, που υπάρχουν σε διάφορα στρώματα, πιστοποιούν τις αναστατώσεις και τις διακυμάνσεις των μακρινών εκείνων καιρών.
58:7.6 (670.8) Το στρώμα αυτό των πετρωμάτων, η παλαιότερη φέρουσα απολιθώματα διαστρωμάτωση στο φλοιό της γης, έχει πιεσθεί, έχει καταρρεύσει, και έχει με τρόπο αλλόκοτο συστραφεί, ως αποτέλεσμα των αναστατώσεων των σεισμών και των πρώτων ηφαιστείων. Οι ποταμοί της λάβας κατά την εποχή αυτή έφεραν μεγάλες ποσότητες σιδήρου, χαλκού και μολύβδου κοντά στην επιφάνεια του πλανήτη.
58:7.7 (670.9) Λίγα μέρη υπάρχουν στη γη όπου τέτοιες δραστηριότητες παρουσιάζονται πιο γραφικά, απ’ όσο στην κοιλάδα του Σαιντ Κρουά, του Γουισκόνσιν. Στην περιοχή αυτή κύλησαν εκατόν είκοσι επτά διαδοχικά ποτάμια λάβας στην ξηρά με επακόλουθη πλημμύρα και συνακόλουθη εναπόθεση λίθων. Αν και μεγάλο μέρος της ιζηματοποίησης των επιφανειακών λίθων και της διακοπτόμενης ροής της λάβας δεν υπάρχουν σήμερα και, παρά το ότι το πυθμένας του συστήματος είναι θαμμένος βαθιά στη γη, παρά ταύτα, περίπου εξήντα πέντε, ή εβδομήντα από τους στρωματοποιημένους αυτούς βράχους των περασμένων εποχών βρίσκονται τώρα σε κοινή θέα.
58:7.8 (671.1) Κατά τη διάρκεια αυτών των πρώιμων εποχών, όταν μεγάλο μέρος της ξηράς βρισκόταν κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, έλαβαν χώρα πολλές διαδοχικές πλημμύρες και αναδύσεις. Ο φλοιός της γης άρχιζε, τότε, την μετέπειτα περίοδο της σχετικής σταθεροποίησης. Οι πτυχώσεις, ανυψώσεις και καταβυθίσεις, της πρώιμης κίνησης των ηπείρων συνεισέφεραν στη συχνότητα των περιοδικών πλημμυρών των μεγάλων μαζών ξηράς.
58:7.9 (671.2) Κατά τις εποχές αυτές της πρωτόγονης θαλάσσιας ζωής, εκτεταμένες περιοχές ηπειρωτικών ακτών βυθίστηκαν στη θάλασσα, από λίγα μέτρα, έως και οκτακόσια μέτρα. Μεγάλο μέρος των παλαιότερων αμμόλιθων και των κροκαλοπαγών αντιπροσωπεύει τις ιζηματογενείς συσσωρεύσεις αυτών των αρχαίων ακτών. Οι ιζηματογενείς βράχοι που ανήκουν στην πρώιμη αυτή διαστρωμάτωση βρίσκονται πάνω ακριβώς στα επίπεδα αυτά, τα οποία χρονολογούνται πολύ πριν από την απαρχή της ζωής, πίσω, στην αρχική εμφάνιση του παγκόσμιου ωκεανού.
58:7.10 (671.3) Ορισμένα από τα ανώτερα στρώματα των ενδιάμεσων αυτών βραχωδών εναποθέσεων περιέχουν μικρές ποσότητες σχιστόλιθου, ή σκουρόχρωμες πλάκες, πράγμα που υποδηλώνει την παρουσία οργανικού άνθρακα και πιστοποιεί την ύπαρξη των προγόνων των μορφών αυτών της φυτικής ζωής, οι οποίες είχαν καταλάβει τη γη κατά τη μεταγενέστερη Ανθρακούχο εποχή, ή εποχή του άνθρακα. Μεγάλο μέρος του χαλκού σ’ αυτά τα στρώματα των βράχων προέρχεται από εναποθέσεις νερού. Ένα μέρος βρίσκεται στα σημεία ρήξης των παλαιότερων βράχων και αποτελεί τη συγκέντρωση των δυσκίνητων, τελματωμένων νερών κάποιας αρχαίας, προφυλαγμένης ακτογραμμής. Τα ορυχεία σιδήρου της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης βρίσκονται σε αποθέσεις και προεκβολές, κείμενες εν μέρει στους παλαιότερους, μη στρωματοποιημένους, βράχους και εν μέρει στους μετέπειτα αυτούς στρωματοποιημένους βράχους των μεταβατικών περιόδων του σχηματισμού της ζωής.
58:7.11 (671.4) Η εποχή αυτή έγινε μάρτυρας της εξάπλωσης της ζωής σ’ ολόκληρη την έκταση των ωκεανών του κόσμου. Η θαλάσσια ζωή έχει εγκατασταθεί, πλέον, στην Ουράντια. Οι πυθμένες των αβαθών και εκτεταμένων εσωτερικών θαλασσών καταλαμβάνονται σταδιακά από μία πλούσια και περίτεχνη ανάπτυξη της βλάστησης, ενώ τα νερά των ακτογραμμών κατακλύζονται από τις απλές μορφές των ζώων.
58:7.12 (671.5) Ολόκληρη η ιστορία τούτη δίνεται γραφικά μέσα στις σελίδες των απολιθωμάτων του πελώριου «πέτρινου βιβλίου» των αρχείων του κόσμου. Και οι σελίδες του γιγάντιου αυτού βιο-γεωλογικού αρχείου αλάνθαστα λένε την αλήθεια, απαιτείται όμως τέχνη για την ερμηνεία τους. Πολλοί από τους θαλάσσιους αυτούς πυθμένες έχουν τώρα ανυψωθεί πάνω στην ξηρά και οι εναποθέσεις ατέλειωτων αιώνων λένε την ιστορία των προσπαθειών της ζωής εκείνες τις πρώτες μέρες. Είναι κυριολεκτικά αλήθεια, όπως είπε και ο ποιητής σας. «Η σκόνη που πάνω της περπατάμε, κάποτε ήταν ζωντανή.»
58:7.13 (671.6) [Παρουσιάσθηκε από ένα μέλος του Σώματος των Φορέων της Ζωής της Ουράντια, κατοίκου, τώρα, του πλανήτη.]